На "Госпадзе, Цябе клічу...":
(Тон 4): Вось мінула палова посту, хадайніка
дабротаў; пражыўшы добра мінулыя дні, пастараемся выкарыстаць тыя, што
засталіся; бо поступ у дабрадзейнасьцях прыносіць шмат карысьці; дык пастараемся
ва ўсім дагадзіць Падаўцу ўсяго добрага, Хрысту, і ўсклікнем: "Ты, што пасьціўся
дзеля нас і пацярпеў расьпяцьце, зрабі нас годнымі без асуджэньня стацца
ўдзельнікамі Пасхі Тваёй і, пажыўшы на гэтым сьвеце, славіць Цябе разам за Айцом
і Духам". (Двойчы)
(Тон 5): Робім тайна дабрадзейнасьці ў чаканьні
заплаты, не паказваючы іх на ростанях і рынках, але хаваючы іх унутры сэрцаў
сваіх; і Той, хто бачыць тайнае, дасьць нам узнагароду за ўстрыманасьць. Посьцім
не з сумнымі тварамі, але ў каморцы душаў нашых, молячыся няспынна і клічучы:
"Ойча наш, што ў небе, не вядзі нас да спакусы, просім Цябе, але збаў нас ад
злога".
У бязьмежнай любові вы, сьвятыя мучанікі, ня выракліся
Хрыста: пацярпеўшы розныя мукі і раны, вы перамаглі дзёрзкасьць мучыцеляў і,
захаваўшы чыстай і непашкоджанай веру, пераставіліся да неба. Цяпер, маючы ласку
ў Бога, прасіце Яго дараваць нам веліч зьмілаваньня.
(Тон 1): Ачысьцім душы постам і, прыступіўшы да
пачэснага і жыцьцядайнага Крыжа Гасподняга, у веры паклонімся Яму, чэрпаючы
Боскае прасьвятленьне і набываючы вечнае збаўленьне, супакой і веліч
зьмілаваньня.
Апосталаў пахвала, Крыж, якога акружаюць пачаткі, сілы і
арханёлы, збаўляй ад усялякай бяды тых, што пакланяюцца табе, і дай нам добра
закончыць час Боскага посту і бачыць Дзень Уваскрасеньня, якім мы збаўляемся.
(Тон 7): Пакланяемся сёньня Крыжу Гасподняму і
ўсклікаем: "Радуйся, дрэва жыцьця, пекла разбуральнік; радуйся, радасьць сьвету
і тленнасьці зьнішчальнік; радуйся ты, што праганяеш бесаў сілаю тваёю; верных
умацаваньне, непарушная зброя. Тых, што цалуюць цябе і пакланяюцца табе, захавай
і асьвяці, молімся".
Тры песьні з мінэі.
Слава ... цяпер ...
(Тон 8): Сёньня Недаступны прыродаю стаецца
даступным для мяне; церпіць мукі, каб мяне ад мукаў вызваліць; Той, хто вяртае
зрок сьляпым, ад беззаконных аплёўваецца, і плечы свае дае на раны за
зьняволеных. Бачачы Яго на Крыжы, Чыстая Дзева і Маці з болем усклікнула: "Гора
мне, Дзіця маё! Што гэта Ты ўчыніў? Пераўзыходзячы красою ўсіх людзей, Ты стаўся
без дыханьня, без выгляду і красы. Гора мне, Сьвятло маё, не магу глядзець на
Цябе памёрлага, нутро маё ўсё параненае, і люты меч пранізаў сэрца маё; слаўлю
Мукі Твае, пакланяюся дабрасардэчнасьці Тваёй. Даўгацярплівы Госпадзе, слава
Табе!".
Пракімен (Пс 71):
Блаславёны Госпад Бог Ізраіля, адзіны, што творыць цуды.
Верш: Божа, суд Твой перадай уладару, і
справядлівасьць Тваю сыну ўладара.
Чытаньне кнігі Роду
Сыны Ноя, што выйшлі з каўчэгу былі Сім, Хам і Яфет. Хам быў
бацькам Ханаана. Гэтыя тры былі сынамі Ноя і ад іх людзі размножыліся на зямлі.
Ной быў земляробам, і ён першы насадзіў вінаграднік. Калі прыйшоў час віназбору,
ён напіўся і ляжаў голы ў сваёй палатцы. Хам, бацька Ханаана, убачыўшы бацьку
свайго голым, сказаў аб гэтым сваім двум братом, якія былі вонках палаткі. Тады
Сім і Яфэт узялі плашч і, трымаючы яго на плячах, увайшлі ў палатку задам і
прыкрылі бацьку, твараў сваіх не адварочваючы, каб ня бачыць бацьку голага. Калі
Ной прачнуўся ад віна і даведаўся, што зрабіў малодшы сын, ён сказаў: "Хай будзе
пракляты Ханаан! Хай будзе ён найніжэйшым слугою братоў сваіх!". А потым дадаў:
"Хай будзе блаславёны Госпад, Бог Сіма! Хай Ханаан будзе слугою Сіма! Хай Бог
дасьць і Яфэту вялікую прастору і хай ён жыве ў палатках Сіма, а Ханаан хай
будзе яму слугою". Ной жыў пасьля патопу трыста пяцьдзесят гадоў. І памёр Ной у
веку дзевяцісот пяцідзесяці гадоў. Вось патомкі сыноў Ноя – Сіма, Хама і Яфета.
Пасьля патопу яны нарадзілі сыноў. (9:18–10:1)
Пракімен (Пс 72):
Мне добра быць блізка Бога.
Верш: Як добры
Бог Ізраіля!
Чытаньне кнігі Прыповесьцяў
Чалавек разумны скрывае свае веды; сэрца дурняў абвяшчае сваю
дурасьць. Рука дбайлівага будзе панаваць; а лянівы будзе працаваць пад прымусам.
Сум прыгнятае сэрца чалавека; добрае слова развесяляе яго. Праведнаму паводзіцца
лепш, чым іншым; шлях нязбожных вядзе да згубы. Лянівы не сасмажыць сабе
дзічыны; людская стараннасьць – вялікае
багацьце. На шляху праведнасьці – жыцьцё; а дарога адступнікаў вядзе да сьмерці.
Разумны сын слухае настаўленьняў бацькі; буян ня слухае напамінаньняў. Ад плоду
вуснаў сваіх чалавек пакаштуе дабро; душы беззаконных гінуць перадчасна. Хто
сьцеражэ вусны свае, сьцеражэ жыцьцё; хто адчыняе вусны, сам сябе губіць. Душа
лянівых жадае, але дарма; душа дбайлівых насыціцца. Праведны брыдзіцца
хлусьлівым словам; дрэнна і сорамна паступае нязбожны. Праведнасьць сьцеражэ
шлях беззаганнага; а нязбожнасьць губіць грэшнікаў. Адзін удае багатага, не
маючы нічога; другі прыкідваецца жабраком, будучы багатыром. Багацьце чалавека –
выкуп за яго жыцьцё; але ўбогі ня чуе пагрозы. Сьвятло праведных весела зьзяе;
сьветач нязбожных гасьне. Душы хітрыя блудзяць у грахох; праведнікі спагадаюць і
мілуюць. (12:23–13:9)
Далей –
Літургія Раней Асьвячаных Дароў.
|